Zakrzepica vs zator
Zakrzepica to tworzenie się skrzepów krwi, podczas gdy zator jest stanem klinicznym, w którym odrywają się małe cząsteczki ze skrzepów, tłuszczu itp. I blokują tętnicę. Stany te mogą wyglądać tak samo, jeśli zablokowane naczynie jest takie samo, ale zakrzepica blokuje naczynie krwionośne w zwężonym miejscu, podczas gdy zator może również blokować zdrowe naczynia.
Zakrzepica
Zakrzepica to tworzenie się skrzepów krwi. Po tym, jak płytki krwi z rany skupiają się w miejscu rany, tworząc luźny czop, fibryna przekształca luźny czop w ostateczny skrzep krwi. Tworzenie się fibryny obejmuje kaskadę reakcji i szereg czynników krzepnięcia. Istnieją dwie drogi krzepnięcia krwi; wewnętrzne i zewnętrzne ścieżki. Oba te szlaki zbiegają się we wspólną kaskadę, co prowadzi do powstania skrzepu krwi. Oba te szlaki mają wspólny wynik końcowy, którym jest aktywacja czynnika X.
Krzepnięcie krwi - szlak wewnętrzny: Na początku szlaku wewnętrznego cząsteczka zwana kininogenem aktywuje czynnik XII. Ta reakcja zachodzi na zewnątrz, gdy krew wchodzi w kontakt ze szkłem. Wewnątrz ciała zaczyna się, gdy uszkodzone naczynie wystawia leżące pod nim włókna kolagenowe na czynniki krzepnięcia. Czynniki XI i IX aktywują się sekwencyjnie. Czynnik IX wiąże czynnik VIII i aktywuje czynnik X.
Krzepnięcie krwi - szlak zewnętrzny: Na początku szlaku zewnętrznego cząsteczka zwana tkankową tromboplastyną aktywuje czynnik VII. Czynniki IX i X są następnie aktywowane. Czynnik X katalizuje przemianę protrombiny w trombinę. Trombina aktywuje czynnik XIII. Ostatecznym rezultatem jest konwersja fibrynogenu do fibryny. Wokół luźnego czopu płytkowego tworzy się siatka fibryny i tworzy się ostateczny skrzep.
Zjawisko to ma znaczenie kliniczne, gdy występuje w zwężonej tętnicy zaopatrującej narząd. Kiedy wysoka zawartość lipidów sprzyja tworzeniu się płytki nazębnej na ścianie tętnicy, tętnice ulegają zwężeniu. Kiedy dochodzi do uszkodzenia górnej części płytki, na jej powierzchni tworzy się skrzep krwi, co dodatkowo utrudnia dopływ krwi do odpowiedniego narządu. Tak dzieje się w przypadku zawałów serca.
Krzepnięcie jest bardzo korzystne, ponieważ zatrzymuje krwawienie z ran skóry. Zamyka nowo utworzony portal wpisów dla infekcji. Krzepnięcie ma zasadnicze znaczenie dla powodzenia zabiegów chirurgicznych.
Embolizm
Zator jest stanem klinicznym, w którym mała cząsteczka z skrzepu krwi, tłuszczu, powietrza, płynu owodniowego lub tkanki łożyska z innego miejsca dociera i blokuje tętnicę. U pacjentów przykutych do łóżka lub unieruchomionych w głębokich żyłach nóg mogą tworzyć się skrzepy krwi. Nazywa się to zakrzepicą żył głębokich. Zator skrzepowy występuje, gdy zator z nich wyskakuje i blokuje naczynia krwionośne w płucach. Zator tłuszczowy może wystąpić, gdy po złamaniu kuleczki tłuszczu z kości wystrzeliwują w górę, blokując tętnice. Zator powietrzny występuje z powodu dostania się powietrza do naczyń krwionośnych w ilości, której nie można wchłonąć. W trakcie porodu, w wersji zewnętrznej głowowej i wielowodzie, do krążenia może przedostać się płyn owodniowy. Tkanka łożyska odrywa się i przenika do krążenia matki w czasie ciąży w niewielkich ilościach. W nadciśnieniu indukowanym ciążą,istnieje większe ryzyko zatorowości tkanki łożyska.
Jaka jest różnica między zakrzepicą a zatorowością?
• Zakrzepica to tworzenie się skrzepów, podczas gdy zator odrywa małe cząsteczki od skrzepów, tłuszczu itp.
• Zakrzepica blokuje naczynie krwionośne w zwężonym miejscu, podczas gdy zator może również blokować zdrowe naczynia.
• Oba stany mogą wyglądać tak samo, jeśli zablokowane naczynie jest takie samo.
• Leki rozrzedzające krew zapobiegają tworzeniu się skrzepów. Leki, które zatrzymują krzepnięcie, zatrzymują zatorowość. Ostrożne obchodzenie się ze złamanymi kościami zapobiega zatorom tłuszczowym.
