Psychoanaliza a behawioryzm
Różnica między psychoanalizą a behawioryzmem to temat, który warto poznać dla każdego studenta psychologii. Psychologia jako dyscyplina badająca zachowania i procesy umysłowe ludzi wykorzystuje szereg podejść do zrozumienia różnorodnych wzorców zachowań i myśli jednostek. W tym celu różne szkoły myśli pomagają psychologom w podejściu do tej dyscypliny z różnych perspektyw. Behawioryzm i psychoanaliza to dwie takie szkoły myślenia. Behawioryści przywiązują wagę do zewnętrznych zachowań jednostek i uważają, że zachowanie jest odpowiedzią na bodźce zewnętrzne. Z drugiej strony psychoanaliza podkreśla centralne znaczenie ludzkiego umysłu. Uważają, że podświadomość może motywować zachowanie. To jest główna różnica między tymi dwoma podejściami. W tym artykule podjęto próbę szerszego zrozumienia tych dwóch szkół, podkreślając różnice.
Co to jest behawioryzm?
Behawioryzm powstał z zamiarem podkreślenia znaczenia studiowania zewnętrznych zachowań jednostek, zamiast koncentrowania się na nieobserwowalnym ludzkim umyśle. Odrzucili mentalistyczne koncepcje psychoanalizy, takie jak nieświadomość. Powstała jako szkoła myślenia w latach dwudziestych XX wieku, a jej pionierami byli John B. Watson, Ivan Pavolv i BF Skinner. Behawioryści podkreślają, że zachowanie jest odpowiedzią na bodźce zewnętrzne. Behawioryzm opiera się na głównych założeniach determinizmu, eksperymentalizmu, optymizmu, anty-mentalizmu i idei wychowania przeciwko naturze.
Ponieważ ta szkoła myślenia wymaga wyższego stopnia empiryzmu, widoczne było stosowanie eksperymentów w warunkach laboratoryjnych ze zwierzętami, takimi jak psy, szczury i gołębie. Behawioryzm obejmuje szereg teorii, w których znaczenie mają teoria warunkowania klasycznego Pawłowa i warunkowanie instrumentalne Skinnera. Obie teorie kładą nacisk na różne formy uczenia się asocjacyjnego. Teoria warunkowania klasycznego Iwana Pawłowa tworzy skojarzenia między bodźcami. Obejmuje zachowanie, które występuje jako automatyczna reakcja na bodźce. Z drugiej strony warunkowanie operacyjne polega na powiązaniu organizmów z ich własnymi działaniami z konsekwencjami. Działania, po których następują wzmocnienia, rosną, podczas gdy te, po których następują kary, maleją. Daje to ogólny obraz behawioryzmu, w którym uważają, że zachowanie jest wyuczone i jest reakcją na czynniki zewnętrzne.
Co to jest psychoanaliza?
Psychoanaliza to podejście zapoczątkowane przez Zygmunta Freuda, który jest również uważany za ojca współczesnej psychologii. W przeciwieństwie do behawioryzmu ta szkoła myślenia podkreśla znaczenie nieświadomości. Freud uważał, że nieświadomość motywuje zachowanie. Zgodnie z teorią lodowca, umysł ludzki składa się ze świadomości, przedświadomości i nieświadomości. Podczas gdy świadome i przedświadome są dostępne, nieświadome nie. To kryje w sobie lęki, samolubne potrzeby, brutalne motywy, niemoralne popędy i tak dalej. To jest ciemniejsza strona ludzkiego umysłu. Freud uważał, że nieświadome wyrażenia pojawiają się jako sny, przemówienia i maniery.
Mówiąc o osobowości, koncepcja Freuda składała się z trzech elementów, a mianowicie id, ego i superego. Uważał, że zachowaniem rządzi wzajemne oddziaływanie tych trzech. Id jest najbardziej prymitywną i najmniej dostępną częścią osobowości. Szukam natychmiastowej satysfakcji i działa na zasadzie przyjemności. Ego służy jako pośrednik między id a okolicznościami świata zewnętrznego, aby ułatwić ich interakcję. Spełnia wymagania poszukiwania przyjemności id, dopóki nie zostanie znaleziony odpowiedni przedmiot, który zaspokoi potrzeby i zmniejszy napięcie. Ego działa na zasadzie rzeczywistości. Super-ego próbuje całkowicie zahamować satysfakcję z własnej osoby, podczas gdy ego jedynie zwleka. Super-ego działa na zasadzie moralności.
Psychoanaliza mówiła również o rozwoju rozwoju człowieka. Jest to przedstawiane poprzez etapy psychoseksualne. Są one następujące.
1. Etap ustny
2. Etap analny
3. Faza falliczna
4. Etap utajenia
5. Etap narządów płciowych
Psychoanaliza zwróciła również uwagę na mechanizmy obronne, które są zniekształceniami stworzonymi przez ego w celu ochrony jednostki w zdrowy sposób. Niektóre mechanizmy obronne to zaprzeczanie, identyfikacja, projekcja, sublimacja, represja itp. Te mechanizmy uwalniają nadmiar energii. To podkreśla, że psychoanaliza to zupełnie inne podejście do behawioryzmu.
Jaka jest różnica między psychoanalizą a behawioryzmem?
• Behawioryzm to szkoła myślenia, która podkreśla znaczenie zachowania nad umysłem.
• Behawioryści uważają, że zachowanie jest wyuczone i jest odpowiedzią na bodźce zewnętrzne.
• Behawioryści zaangażowani w intensywne eksperymenty laboratoryjne w celu sformułowania teorii, takich jak warunkowanie klasyczne i instrumentalne.
• Z drugiej strony psychoanaliza podkreśla wagę ludzkiego umysłu, zwłaszcza rolę nieświadomości.
• Psychoanalitycy uważają, że nieświadomość motywuje zachowanie.
• Znaczenie przypisywane eksperymentom w warunkach laboratoryjnych jest minimalne.
• W tym sensie te dwie szkoły myślenia są bardzo od siebie oddalone, ponieważ behawioryści odrzucają mentalistyczny obraz psychoanalizy, a psychoanaliza faworyzuje badanie ludzkiego umysłu jako sposób rozumienia jednostki.
Zdjęcia dzięki uprzejmości:
