HDLC vs SDLC
HDLC i SDLC to protokoły komunikacyjne. SDLC (Synchronous Data Link Control) to protokół komunikacyjny używany w warstwie łącza danych w sieciach komputerowych, opracowany przez IBM. HDLC (High-Level Data Link Control) to ponownie protokół łącza danych, opracowany przez ISO (Międzynarodową Organizację Normalizacyjną) i został stworzony z SDLC.
SDLC został opracowany przez IBM w 1975 roku do użytku w środowiskach Systems Network Architecture (SNA). Był synchroniczny i zorientowany bitowo i był jednym z pierwszych w swoim rodzaju. Pod względem wydajności, elastyczności i szybkości przewyższał synchroniczne, zorientowane znakowo (tj. Bisync firmy IBM) i synchroniczne protokoły zorientowane na liczbę bajtów (tj. DDCMP firmy DEC). Obsługiwane są różne typy łączy i technologie, takie jak łącza punkt-punkt i łącza wielopunktowe, media ograniczone i nieograniczone, urządzenia do transmisji w trybie półdupleksu i pełnego dupleksu oraz sieci z komutacją obwodów i komutacją pakietów. SDLC identyfikuje typ węzła „podstawowego”, który kontroluje inne stacje, nazywane węzłami „drugorzędnymi”. Zatem węzły drugorzędne będą kontrolowane tylko przez węzły podstawowe. Główny będzie komunikował się z węzłami drugorzędnymi za pomocą odpytywania. Węzły drugorzędne nie mogą przesyłać bez zgody głównego. Cztery podstawowe konfiguracje, a mianowicie: punkt-punkt, wielopunkt, pętla i zezwolenie koncentratora, mogą być używane do łączenia węzłów głównych z węzłami drugorzędnymi. Punkt-punkt obejmuje tylko jeden główny i dodatkowy węzeł, podczas gdy Multipoint oznacza jeden główny i wiele drugorzędnych węzłów. Topologia pętli jest związana z pętlą, która zasadniczo łączy podstawowy z pierwszym drugorzędnym, a ostatnia podrzędna ponownie połączona z podstawowym, tak że pośrednie części pomocnicze przekazują komunikaty między sobą, odpowiadając na żądania podstawowego. Wreszcie, zgoda na koncentrację obejmuje kanał przychodzący i wychodzący do komunikacji z węzłami drugorzędnymi. Punkt-punkt obejmuje tylko jeden główny i dodatkowy węzeł, podczas gdy Multipoint oznacza jeden główny i wiele dodatkowych węzłów. Topologia pętli jest związana z pętlą, która zasadniczo łączy podstawowy z pierwszym drugorzędnym, a ostatnia podrzędna ponownie połączona z podstawowym, tak że pośrednie części pomocnicze przekazują komunikaty między sobą, odpowiadając na żądania podstawowego. Wreszcie, zgoda na koncentrację obejmuje kanał przychodzący i wychodzący do komunikacji z węzłami drugorzędnymi. Punkt-punkt obejmuje tylko jeden główny i dodatkowy węzeł, podczas gdy Multipoint oznacza jeden główny i wiele dodatkowych węzłów. Topologia pętli jest powiązana z pętlą, która zasadniczo łączy podstawowy z pierwszym drugorzędnym, a ostatnia podrzędna ponownie połączona z podstawowym, tak że pośrednie części wtórne przekazują komunikaty między sobą, gdy odpowiadają na żądania podstawowego. Wreszcie, zgoda na koncentrację obejmuje kanał przychodzący i wychodzący do komunikacji z węzłami drugorzędnymi. Zgoda na koncentrację obejmuje kanał przychodzący i wychodzący do komunikacji z węzłami drugorzędnymi. Zgoda na koncentrację obejmuje kanał przychodzący i wychodzący do komunikacji z węzłami drugorzędnymi.
HDLC powstało dopiero wtedy, gdy IBM przesłał SDLC do różnych komitetów normalizacyjnych, a jeden z nich (ISO) zmodyfikował SDLC i stworzył protokół HDLC. Jest to ponownie zorientowany bitowo protokół synchroniczny. Pomimo faktu, że pominięto kilka funkcji używanych w SDLC, HDLC jest uważane za kompatybilną nadzbiór SDLC. Format ramki SDLC jest współdzielony przez HDLC. Pola HDLC mają taką samą funkcjonalność jak pola SDLC. HDLC również obsługuje synchroniczną pracę w trybie pełnego dupleksu jako SDLC. HDLC ma opcję 32-bitowej sumy kontrolnej, a HDLC nie obsługuje konfiguracji z zezwoleniem pętli lub koncentratora, które są wyraźnymi niewielkimi różnicami w porównaniu z SDLC. Ale główna różnica wynika z faktu, że HDLC obsługuje trzy tryby transferu w przeciwieństwie do jednego w SDLC. Pierwszy z nich to tryb normalnej odpowiedzi (NRM), w którym węzły drugorzędne nie mogą komunikować się z podstawowym, dopóki główny nie udzieli na to pozwolenia. W rzeczywistości jest to tryb transferu używany w SDLC. Po drugie, tryb odpowiedzi asynchronicznej (ARM) umożliwia węzłom drugorzędnym komunikowanie się bez pozwolenia głównego. Wreszcie ma asynchroniczny tryb zrównoważony (ABM), który wprowadza połączony węzeł, a cała komunikacja ABM odbywa się tylko między tego rodzaju węzłami.
Podsumowując, SDLC i HDLC to protokoły sieciowe warstwy łącza danych. SDLC zostało opracowane przez IBM, podczas gdy HDLC zostało zdefiniowane przez ISO przy użyciu SDLC jako podstawy. HDLC ma większą funkcjonalność, chociaż niektóre funkcje SDLC nie są obecne w HDLC. SDLC może być używany w czterech konfiguracjach, podczas gdy HDLC może być używany tylko w dwóch. HDLC ma opcję 32-bitowej sumy kontrolnej. Główną różnicą między tymi dwoma jest tryb transferu, który mają. SDLC ma tylko jeden tryb transferu, którym jest NRM, ale HDLC ma trzy tryby, w tym NRM.
