Dojelitowe vs pozajelitowe
Metody żywienia dojelitowego i pozajelitowego są stosowane głównie w celu dostarczania składników odżywczych pacjentom, którzy nie mogą normalnie trawić pokarmu lub mają niedziałający przewód pokarmowy (przewód pokarmowy). Składniki odżywcze są dostarczane w postaci płynów i mogą zawierać leki lub żywność. W niektórych przewlekłych przypadkach pacjenci muszą być karmieni w nocy, aby prowadzić normalne życie w ciągu dnia. Jednak te operacje karmienia są bardzo zróżnicowane w zależności od sytuacji i potrzeb pacjenta.
Żywienie dojelitowe
Ta metoda polega na dostarczaniu płynnego pokarmu przez cewnik wprowadzony bezpośrednio do przewodu pokarmowego. W zależności od potrzeb pacjenta można zastosować różne zgłębniki do karmienia. Na przykład zgłębnik nosowy może być użyty do ominięcia ust i gardła, podczas gdy przewód do jejunostomii może być użyty, gdy żołądek osoby nie nadaje się do normalnego trawienia. Odradza się żywienie dojelitowe pacjentom z pooperacyjnym porażeniem przewodu pokarmowego, przewlekłą biegunką lub wymiotami, a także pacjentom głodującym, którzy wymagają operacji.
Zalety żywienia dojelitowego obejmują łatwe pobieranie, możliwość dokładnego monitorowania, zdolność do dostarczania składników odżywczych, gdy nie jest możliwe podanie doustne, mniej kosztowne, łatwo dostępne zaopatrzenie, niska translokacja bakterii, zachowanie funkcji immunologicznej jelit itp. Główne wady to układ pokarmowy, metaboliczny, i komplikacje mechaniczne, mała przenośność, pracochłonna ocena, administracja i monitorowanie itp.
Karmienie pozajelitowe
Żywienie pozajelitowe to metoda dostarczania składników odżywczych dożylnie lub bezpośrednio do krwiobiegu. Zwykle cewniki wprowadza się do żyły szyjnej pacjenta, żyły podobojczykowej poniżej obojczyka lub jednego z dużych naczyń krwionośnych ramienia. Pacjenci po porażeniu przewodu pokarmowego lub przewlekłej biegunce wymagają całkowitego żywienia pozajelitowego, które dostarcza składniki odżywcze poprzez żywienie dożylne. Metoda żywienia pozajelitowego jest również zalecana dla niemowląt z niedorozwiniętym układem pokarmowym, pacjentek z wadami wrodzonymi przewodu pokarmowego oraz z chorobą Leśniowskiego-Crohna.
Dostarczanie składników odżywczych w przypadku obecności mniej niż dwóch lub trzech jelita cienkiego, co umożliwia wspomaganie żywienia, gdy nietolerancja przewodu pokarmowego uniemożliwia wsparcie doustne lub dojelitowe, to dwie główne zalety żywienia pozajelitowego.
Dojelitowe vs pozajelitowe
• Żywienie dojelitowe polega na dostarczaniu płynnych pokarmów przez cewnik wprowadzony bezpośrednio do przewodu pokarmowego, podczas gdy żywienie pozajelitowe obejmuje dostarczanie składników odżywczych bezpośrednio do krwiobiegu.
• W sytuacjach niskiego ryzyka żywienie dojelitowe jest bardziej preferowane niż żywienie pozajelitowe.
• Warunki wymagające żywienia dojelitowego to upośledzone spożycie, niezdolność do doustnego przyjmowania odpowiednich składników odżywczych, zaburzenia trawienia, wchłaniania i metabolizmu, poważne wyniszczenie lub zahamowany wzrost.
• Choroby wymagające żywienia pozajelitowego to niewydolność przewodu pokarmowego, stan hipermetaboliczny ze słabą tolerancją jelitową lub dostępnością.
• Pacjenci z typowymi zaburzeniami, w tym zaburzeniami neurologicznymi, HIV / AIDS, urazami twarzy, urazami jamy ustnej, wadami wrodzonymi, mukowiscydozą, stanami śpiączki itp. Wymagają żywienia dojelitowego, natomiast pacjenci z typowymi zaburzeniami, w tym zespołem krótkiego jelita, ciężkim ostrym zapaleniem trzustki, niedokrwieniem jelita cienkiego, atrezja jelit, ciężka niewydolność wątroby, przeszczep szpiku kostnego, ostra niewydolność oddechowa z uzależnieniem od respiratora itp. wymagają żywienia pozajelitowego.
• W przeciwieństwie do metody żywienia dojelitowego, żywienie pozajelitowe dostarcza składniki odżywcze bezpośrednio do krwi.
• Metoda pozajelitowa jest kosztowna niż metoda dojelitowa.
