Rakieta kontra pocisk
Mówiąc o rakietach, można odnieść wrażenie, że są to zaawansowane technicznie i skomplikowane maszyny używane w obronie i eksploracji kosmosu. Nawet te są często związane z niemal fantastycznymi wyczynami w historii ludzkości; rakiety mają zarówno proste, jak i starożytne pochodzenie.
Obecnie są one używane w wielu formach do uzyskiwania zasięgu, dużych prędkości i przyspieszeń. Rakiety można uznać za zastosowanie technologii rakietowej w obronie.
Rakieta
Ogólnie rzecz biorąc, pojazd napędzany silnikiem rakietowym nazywany jest rakietą. Silnik rakietowy to rodzaj silnika, który wykorzystuje zmagazynowany paliwo lub inne środki do wytworzenia strumienia gazu o dużej prędkości. Może przenosić utleniacz lub wykorzystywać tlen z atmosfery. Pojazdem może być statek kosmiczny, satelita, a nawet samochód. Rakiety działają na trzecim prawie Newtona.
Nowoczesne rakiety powstały na przełomie XIX i XX wieku. Chociaż Chińczykom przypisuje się wynalezienie rakiety, forma wykorzystywana we współczesnych rakietach została opracowana dopiero znacznie później.
Bardzo wczesne rakiety były bambusami, w których przechowywano proch strzelniczy. Były one używane do rozrywki, a także do broni. Wiadomo, że rakiety te wystrzelono w kierunku najeźdźców mongolskich z wielkiego muru. We współczesnej terminologii były to rakiety z napędem stałym, w których paliwem był proch strzelniczy.
Rosyjski naukowiec Tsiokolvsky i amerykański naukowiec Robert H. Goddard wnieśli znaczący wkład w rozwój projektu rakiety od paliw stałych do paliw płynnych. Podczas II wojny światowej rakieta była używana jako broń w ostatnich fazach wojny. Niemcy wystrzelili w kierunku Londynu rakiety V2 o stałym napędzie. Mimo że nie miały one dużej głowicy bojowej, która mogłaby spowodować rozległe uszkodzenia, nowość broni miała znaczący wpływ psychologiczny. Po wojnie zarówno przewaga, jak i zagrożenie bombami atomowymi używanymi jako głowica tych rakiet doprowadziły do przyspieszenia rozwoju nauki o rakietach.
Obecnie stosuje się głównie dwie klasy rakiet; są to rakiety o napędzie chemicznym i rakiety o napędzie elektrycznym. Spośród tych dwóch klas, starsza i bardziej dominująca forma jest zasilana chemicznie i jest używana zarówno w misjach atmosferycznych, jak i kosmicznych. Rakiety o napędzie elektrycznym są używane tylko w misjach kosmicznych.
Rakiety o napędzie chemicznym wykorzystują paliwo stałe lub płynne. Stałe materiały pędne obejmują trzy kluczowe składniki; paliwo, utleniacz i środek wiążący. Paliwo to zwykle związek na bazie azotu, proszek aluminiowy lub magnezowy lub jakikolwiek inny substytut, który spala się szybko i uwalnia dużo energii. Utleniacz dostarcza tlen potrzebny do spalania i zapewnia równomierne i szybkie spalanie. W atmosferze używany jest również tlen atmosferyczny. Środek wiążący utrzymuje razem paliwo i utleniacz. Balistyt i kordyt to dwa rodzaje paliw stałych.
Paliwem płynnym może być paliwo, takie jak nafta (lub inny podobny węglowodór) lub wodór, a utleniaczem jest ciekły tlen (LOX). Wyżej wymienione paliwa są w stanie gazowym w temperaturze pokojowej; dlatego muszą być utrzymywane w niskich temperaturach, aby utrzymać je w stanie ciekłym. Paliwa te są znane jako paliwa kriogeniczne. Główne silniki rakietowe promów kosmicznych działały na paliwie kriogenicznym. Stosowane są również paliwa hipergolowe, takie jak czterotlenek azotu (N2O4) i hydrazyna (N2H4), monometylohydrazyna (MMH) lub niesymetryczna dimetylohydrazyna (UDMH). Paliwa te mają stosunkowo wyższą temperaturę topnienia, a zatem mogą być utrzymywane w stanie ciekłym przy mniejszym wysiłku przez długi czas. Stosowane są również monopropelanty, takie jak nadtlenek wodoru, hydrazyna i podtlenek azotu.
Każdy propelent ma swoją własną charakterystykę; dlatego ma oczywiste zalety i wady. Podczas projektowania pojazdów czynniki te są brane pod uwagę, a każdy etap jest odpowiednio projektowany. Na przykład nafta była używana w pierwszym etapie rakiet Apollo Saturn V, a do promu kosmicznego używano ciekłego wodoru i ciekłego tlenu.
Pocisk
Pociski to pojazdy napędzane rakietami do przenoszenia głowic. Pierwszymi nowoczesnymi pociskami były rakiety V2 opracowane przez Niemców.
Pociski są podzielone na kategorie według platformy startowej, zamierzonego celu oraz nawigacji i wskazówek. Kategorie to rakiety ziemia-ziemia, powietrze-powierzchnia, ziemia-powietrze i pociski przeciwsatelitarne. W zależności od systemu naprowadzania pociski są podzielone na typy balistyczne, wycieczkowe i inne. Można je również sklasyfikować na podstawie zamierzonego celu. Przykładami tych kategorii są przeciw okrętowe, przeciwpancerne i przeciwlotnicze.
Indywidualnie kategorie te mogą zawierać liczne pociski o zdolnościach hybrydowych; dlatego nie można podać wyraźnej klasyfikacji.
Każdy pocisk składa się z czterech podstawowych podsystemów; Systemy naprowadzania / nawigacji / celowania, systemy lotu, silnik rakietowy i głowica bojowa.
Rakieta kontra pocisk
• Rakieta to rodzaj silnika zaprojektowanego do dostarczania ciągu poprzez wydmuchiwanie z dużą prędkością przez dyszę.
• Rakieta może być napędzana mechanicznie, chemicznie lub elektrycznie. Zaproponowano nawet napęd termojądrowy, ale nie został on wdrożony. Obecnie dominującymi formami są chemiczne propelenty.
• Pojazd napędzany rakietami (samobieżnymi) do przenoszenia głowicy bojowej jest znany jako pocisk.
• Rakieta jest tylko pojedynczym składnikiem pocisku.
