Sodiczność a zasolenie
Często słyszeliśmy o rozwiązaniach typu „solanka”. Słowo „sól fizjologiczna” kojarzy się z solą. Zasolenie pochodzi od „soli fizjologicznej” i wyraża poziom zasolenia roztworu. Termin „sodowość” jest ściśle związany z zasoleniem, ale cechuje go wysokie stężenie jonów sodu (Na +) w roztworze. Idealnie oba te terminy są formami pomiarów, które dają nam więcej informacji o właściwościach rozwiązań. Ogólnie termin „zasolenie” jest używany wraz z wodami i glebą, ale termin „sodowość” jest częściej powiązany z warunkami glebowymi. Dlatego dla celów porównawczych wygodnie jest rozważyć wpływ obu tych pomiarów na glebę.
Zasolenie
Jak wspomniano powyżej, zasolenie odnosi się do zasolenia roztworu lub, bardziej poprawnie, odnosi się do zawartości rozpuszczonej soli obecnej w roztworze. Podczas pomiaru stężeń soli w skali ppt (części na tysiąc), jeśli świeża woda jest oznaczona jako „0 ppt”, woda zasolona ma zawartość soli na poziomie „50 ppt”. Poziom zasolenia jest również powszechnie mierzony w ppm (części na milion), a także można go mierzyć jako współczynnik przewodnictwa w porównaniu z roztworem chlorku potasu (KCl) znanym jako praktyczna skala zasolenia (PSS), która jest jednostką bezwymiarową.
Najczęstszymi solami powodującymi zasolenie są chlorek sodu (NaCl), chlorek magnezu (MgCl), węglan wapnia (CaCO 3), wodorowęglany (HCO 3 -) itp. Wysoki poziom zasolenia gleby nie sprzyja rozwojowi roślin. Kiedy woda glebowa ma więcej rozpuszczonej soli, staje się bardziej nasyconym / stężonym roztworem w stosunku do wody słodkiej. Dlatego zamiast pobierać wodę z korzeni przez rośliny, woda, która dostała się do komórek korzeni, wycieknie, ponieważ woda glebowa jest bardziej skoncentrowana niż woda w komórkach. Dzieje się tak, aby osiągnąć poziom równowagi w procesie nazywanym „osmozą”, a roślina jest poddawana „chemicznej suszy”, mimo że gleba pozostaje wilgotna. Dlatego nadmiar soli w glebie nie jest korzystnym warunkiem dla roślin. Jednak do utrzymania odpowiedniej integralności gleby potrzebna jest również odpowiednia ilość soli. Jony soli (jony dodatnie, takie jak Na +, Ca 2+ i Mg 2+) odgrywają ważną rolę w utrzymywaniu razem agregatów gleby, ponieważ glina i muł są często naładowane ujemnie.
Sodyczność
Gleby sodowe mają niezwykle wysokie stężenie jonów sodu (Na +), w większości przypadków powyżej 15%. Termin „sodowość” pochodzi od nazwy samego metalu alkalicznego sodu. Gleby sodowe mają słabą strukturę i nie nadają się do wzrostu roślin. W przypadku obecności nadmiaru Na + mówi się, że gleby „pęcznieją” i powodują ich dyspersję (rozdzielenie agregatów glebowych na małe porcje). Rozproszona gleba traci swoją integralność, staje się podatna na podlewanie i jest zwykle twardsza, co utrudnia penetrację korzeni.
Cząsteczki gliny są naładowane ujemnie, a Na + pomaga związać cząsteczki gliny ze sobą. Ale często cząsteczki wody łatwo wypierają cząstki gliny i solwatują jon sodu. Dzieje się tak z powodu pojedynczego dodatniego ładunku wokół sodu, który przyciąga do niego tylko kilka cząstek gliny na raz, co czyni je łatwymi do przemieszczenia. Dlatego dyspersja występuje, gdy cząstki gliny są uwalniane, a nie są ze sobą związane. Z drugiej strony Ca 2+ jest lepszym środkiem wiążącym ze sobą cząstki gliny, ponieważ przyciąga wiele cząstek gliny wokół siebie, co utrudnia ich przemieszczenie przez cząsteczki wody, chroniąc w ten sposób integralność gleby. Dlatego dodatek gipsu lub wapna (oba zawierają Ca 2+) może poprawić stan gleb sodowych.
Jaka jest różnica między zasoleniem a sodowością?
• Gleby zasolone mają wysokie stężenie soli niż zwykle, podczas gdy gleby sodowe mają większe niż zwykle stężenie Na +.
• Gleby zasolone powodują „suszę chemiczną” w glebach, ale gleby sodowe nie.
• Gleby sodowe powodują nasiąkanie wodą, ale gleby zasolone nie.
• Zasolenie chroni integralność gleby w przeciwieństwie do sody, która niszczy strukturę gleby, powodując dyspersję.
• Sodowość w glebie jest łatwiejsza do skorygowania niż wysoki poziom zasolenia w glebie.
