Atrybucje wewnętrzne a zewnętrzne
Różnica między atrybucjami wewnętrznymi i zewnętrznymi jest interesującym obszarem tematycznym w psychologii społecznej. W psychologii społecznej często używamy pojęcia określanego jako atrybucja, gdy mówimy o tym, jak ludzie rozumieją otaczający ich świat. Można to zdefiniować jako wyjaśnienia, które ludzie podają do sytuacji i zachowań, aby je zrozumieć. W ten sposób ludzie rozumieją otaczające środowisko. Wymyślając przyczyny wyjaśniające zachowanie innych, łatwiej jest wyciągać wnioski. Atrybucję można podzielić na atrybucję wewnętrzną i atrybucję zewnętrzną. W tym artykule podjęto próbę podkreślenia różnicy, która istnieje między tymi dwoma, atrybucja wewnętrzna i atrybucja zewnętrzna, zapewniając jednocześnie bardziej szczegółowy obraz każdego atrybucji.
Co to jest atrybucja wewnętrzna?
Atrybucja wewnętrzna jest również znana jako atrybucja dyspozycyjna. Podczas wyciągania wniosków, czy ludzie wykorzystują cechy osobiste jako przyczyny zachowania, uważa się to za wewnętrzną atrybucję. Cechy osobiste, uczucia, temperamenty, zdolności można uznać za przyczynę w tej kategorii. Spróbujmy to zrozumieć na przykładzie.
Jeden z pracowników przychodzi do pracy z filiżanką kawy w ręku i nagle się ślizga, a kawa rozlewa się na jego koszulę. Osoba, która obserwuje ten incydent, mówi: `` Jack jest taki niezdarny, spójrz na tę plamę kawy na całej jego koszuli ''
To jest przykład dokonywania wewnętrznej atrybucji. Obserwator nie zwraca uwagi na żaden z czynników sytuacyjnych, np. Czy był stopień, czy też podłoga była śliska. Wnioskowanie opiera się na czynnikach osobistych jednostki, w tym przypadku Jacka. Obserwator wyjaśnia incydent poprzez osobistą cechę Jacka, którą jest niezdarność.
Warto jednak zauważyć, że większość naszych wniosków jest raczej stronnicza. Kiedy coś negatywnego przytrafia się drugiemu, zwykle traktujemy to jako wewnętrzną atrybucję i zwykle obwiniamy osobę za nieostrożność, nieodpowiedzialność, głupotę itp. Jednak gdy zdarza się nam podobny incydent, skupiamy się na czynnikach sytuacyjnych, takich jak ruch uliczny, ulewny deszcz itp.
Co to jest atrybucja zewnętrzna?
W przeciwieństwie do atrybucji wewnętrznej, która podkreśla czynniki osobiste jako przyczynę zachowania, atrybucja zewnętrzna kładzie nacisk na czynniki sytuacyjne, które przyczyniają się do przyczyny zachowania. Zrozummy to na tym samym przykładzie.
Wyobraź sobie, że widzisz Jacka, który przypadkowo wylewa kawę na koszulę. Następnie komentujesz to tak: „Nic dziwnego, że Jack wylewa kawę na koszulę, podłogi są bardzo śliskie”.
W takiej sytuacji używamy zewnętrznej atrybucji, ponieważ przyczyna zachowania jest przypisywana czynnikom sytuacyjnym; w tym przypadku śliskie podłogi.
Jak rozlała się kawa? Z powodu niezdarności Jacka? czy z powodu śliskiej podłogi?
Jaka jest różnica między przypisaniami wewnętrznymi i zewnętrznymi?
Atrybucję można zdefiniować jako wyjaśnienia, które ludzie podają sytuacjom i zdarzeniom, aby je zrozumieć. Można je podzielić na atrybucję wewnętrzną i atrybucję zewnętrzną. Różnice między wewnętrzną a zewnętrzną atrybucją można podsumować w następujący sposób.
• Wewnętrzna atrybucja ma miejsce podczas wnioskowania na podstawie cech osobistych jako przyczyn zachowania.
• Zewnętrzna atrybucja ma miejsce podczas wnioskowania na podstawie czynników sytuacyjnych jako przyczyny zachowania.
• Zatem główna różnica polega na tym, że podczas gdy atrybucja wewnętrzna podkreśla czynniki osobiste, atrybucja zewnętrzna podkreśla czynniki sytuacyjne podczas wnioskowania.
Zdjęcia dzięki uprzejmości: Rozlana kawa autorstwa Josha Parrisha (CC BY 2.0)
