Kluczowa różnica między językoznawstwem synchronicznym a diachronicznym leży w punkcie widzenia zastosowanym do analizy tych dwóch gałęzi językoznawstwa. Lingwistyka synchroniczna, znana również jako lingwistyka opisowa, to nauka o języku w dowolnym momencie, podczas gdy lingwistyka diachroniczna to nauka o języku w różnych okresach historii.
Lingwistyka synchroniczna i lingwistyka diachroniczna to dwa główne działy językoznawstwa. Szwajcarski językoznawca Ferdinand de Saussure przedstawił te dwie gałęzie językoznawstwa w swoim Kursie językoznawstwa ogólnego (1916). Ogólnie rzecz biorąc, synchronia i diachronia odnoszą się do stanu językowego i ewolucyjnej fazy języka.
