Dokuczanie kontra dokuczanie
Czy byłeś zdenerwowany, kiedy Twoje dziecko po raz pierwszy wróciło ze szkoły i płakało, ponieważ inni uczniowie dokuczali mu na temat sposobu, w jaki się ubiera lub chodzi? Czy doradzałeś swojemu synowi naukę w liceum, kiedy niektórzy uczniowie próbowali go zdominować fizycznie? Dokuczanie i zastraszanie to dwa często napotykane problemy związane z zachowaniem społecznym, które wskazują na dyskryminację i stosowanie przemocy lub groźbę jej użycia. Uważa się, że dokuczanie jest stosunkowo mniej szkodliwe, podczas gdy zastraszanie może być szkodliwe nie tylko fizycznie, ale także dla psychiki ofiary takich incydentów. Istnieje wiele różnic w tych dwóch społecznie niedopuszczalnych zachowaniach. Jednak są ludzie, którzy uważają, że dokuczanie i zastraszanie są takie same, jeśli chodzi o skutki dla ofiary, a nawet używają tych słów zamiennie. W tym artykule staramy się podkreślić różnice między dokuczaniem a dokuczaniem, opisując ich cechy.
Drażnienie i zastraszanie zaczynają się, raczej zaskakująco, w domu między rodzeństwem, kiedy starszy próbuje zdominować fizycznie młodszego lub grozi użyciem siły, aby skłonić go do kaprysu i dziwactw starszego. Młodszy, ponieważ nie może liczyć na fizyczne pokonanie starszego rodzeństwa, mści się, drażniąc go przed domniemanym bezpieczeństwem rodziców. Trwa to długo, aż oboje rodzeństwo dojrzeją.
Dokuczanie
Kiedy naśmiewasz się z sensu ubierania się, sposobu mówienia, chodu lub innego zachowania danej osoby, drażnisz ją tylko dla przyjemności. Dokuczanie jest bardzo powszechne w społeczeństwie i często jest uważane za sposób na nawiązywanie relacji z innymi. Zaczyna się pierwszego dnia w szkole, gdy dziecko spotyka się z uwagami innych uczniów w szkole. Jest oczywiste, że wszystkie dzieci nie mogą być podobne ani podobne pod każdym względem. Ale radzenie sobie z dokuczaniem może wyglądać inaczej u różnych dzieci. Niektórzy denerwują się i denerwują, inni traktują to sportowo. Dopóki dokuczanie ma na celu wyśmiewanie innych, pozostaje nieszkodliwe. Dzieje się tak, gdy dokuczanie staje się celowe i powtarzalne, staje się rodzajem znęcania się, ponieważ ofiara dokuczania czuje się upokorzona, gdy jest wyśmiewana w obecności innych. Zwykle zastraszanie i agresywne zachowania nie są związane z dokuczaniem,i jest to bardziej zabawa niż powodowanie niepokoju u ofiary.
Dokuczanie jest bardziej rozczarowaniem społecznym w kontaktach z innymi i brakiem równowagi, który ma miejsce w interakcjach z rówieśnikami lub współpracownikami. Często dokuczanie przybiera brzydki obrót u małych dzieci w wieku szkolnym i może przybierać formę bójki lub walki, ale to nie zmienia tego w zastraszanie.
znęcanie się
Czy twoje dziecko zmieniło trasę do szkoły, którą jeździł na rowerze? Czy jego przedmioty zostały skradzione lub często podarte ubrania? Czy czuje się bezsilny i płacze, ponieważ nie może znieść upokorzenia? Mogą to być oznaki problemu znacznie głębszego niż w przypadku dokuczania. Znęcanie się jest niedopuszczalnym zachowaniem społecznym, które może powodować niepewność i niższość w umysłach ofiary, a ofiara może poczuć się niebezpiecznie na terenie szkoły lub biura. Znęcanie się wpływa na psychikę i psychikę dziecka lub dorosłego, czyniąc go zamkniętym w sobie, społecznie lękliwym i nieprzystosowanym. Znęcanie się jest przestępstwem i nie powinno być tolerowane przez rodziców, gdy zostanie ujawnione przez dziecko.
Jaka jest różnica między dokuczaniem a dokuczaniem?
• Dokuczanie i zastraszanie to zachowania społeczne powodujące niepokój ofiary.
• Dokuczanie jest nieszkodliwe i bardziej przyjemne niż dokuczanie, które może być szkodliwe zarówno fizycznie, jak i psychicznie.
• Dokuczanie to głównie werbalne lub kopiowanie działań ofiary, podczas gdy zastraszanie może przybierać różne formy, które mogą obejmować użycie siły lub groźbę użycia siły, aby zachęcić ofiarę do łagodnego poddania się.
• Dokuczanie staje się znęcaniem się, gdy ofiara jest zdenerwowana, ale nie może zemścić się z obawy, że ją skrzywdzi.
