Scentralizowany routing a rozproszone protokoły routingu
Routing to proces wybierania ścieżek, które mają być używane do wysyłania ruchu sieciowego, i wysyłania pakietów wzdłuż wybranej podsieci. W terminologii sieci komputerowych protokół routingu definiuje, w jaki sposób węzły w sieci (w szczególności routery) współdziałają ze sobą, aby zdecydować, które ścieżki wybrać do wysyłania ruchu sieciowego poprzez udostępnianie niezbędnych informacji o łączach. Zazwyczaj węzły mają wstępną wiedzę o innych węzłach podłączonych do nich bezpośrednio, a protokół routingu rozprowadzi te informacje najpierw do pobliskich węzłów, a następnie do innych węzłów. W ten sposób protokoły routingu dostarczają wiedzy o topologii sieci do routerów w sieci na początku, a także po wystąpieniu zmiany.
Istnieją dwa typy protokołów routingu sklasyfikowane jako dynamiczne i statyczne. Protokoły statyczne działają tylko z ręcznie skonfigurowanymi tabelami routingu, podczas gdy protokoły dynamiczne dostosowują się do zmian w topologii sieci. Protokoły dynamiczne są dalej klasyfikowane jako scentralizowane i rozproszone. Scentralizowane protokoły koncentrują się na węźle centralnym dla wszystkich decyzji dotyczących routingu, podczas gdy protokoły rozproszone sprawiają, że każde urządzenie w sieci jest odpowiedzialne za podejmowanie decyzji dotyczących routingu.
Co to są scentralizowane protokoły routingu?
Jak wspomniano powyżej, scentralizowane protokoły routingu należą do rodziny protokołów routingu dynamicznego. W sieci korzystającej ze scentralizowanego protokołu routingu, centralne urządzenie przetwarzające działające w „centralnym” węźle gromadzi informacje (stan, taki jak stan włączenia / wyłączenia, pojemność i bieżące wykorzystanie) na każdym łączu w sieci. Następnie to urządzenie przetwarzające wykorzystuje zebrane informacje do obliczenia tablic routingu dla wszystkich innych węzłów. Te protokoły routingu wykorzystują do tych obliczeń scentralizowaną bazę danych zlokalizowaną w węźle centralnym. Innymi słowy, tablica routingu jest przechowywana w jednym „centralnym” węźle, z którym należy się zapoznać, gdy inne węzły muszą podjąć decyzję o routingu.
Co to są protokoły routingu rozproszonego?
Rozproszone protokoły routingu również należą do rodziny protokołów routingu dynamicznego. W przypadku protokołu routingu rozproszonego każde urządzenie w sieci jest odpowiedzialne za podejmowanie decyzji dotyczących routingu. Istnieją dwa typy dynamicznych, rozproszonych protokołów nazywanych izolowanymi (węzły nie komunikują się) i nieizolowanymi (węzły komunikują się ze sobą). Tak więc w tej podkategorii (dynamiczne, rozproszone i nieizolowane) istnieją dwie szerokie klasy protokołów, które są obecnie używane częściej. Są to protokoły wektora odległości i protokoły stanu łącza. Protokoły działające na podstawie wektora odległości sprawiają, że węzły współużytkują informacje, takie jak miejsce docelowe i koszt, w regularnych odstępach czasu lub w miarę potrzeb. Protokoły stanu łącza przesyłają informacje o stanie łącza w całej sieci, aby umożliwić każdemu węzłowi zbudowanie „mapy” sieci.
Jaka jest różnica między scentralizowanymi protokołami routingu a rozproszonymi protokołami routingu?
Chociaż zarówno scentralizowane, jak i rozproszone protokoły routingu są protokołami routingu dynamicznego, różnią się one sposobem działania. Główna różnica między nimi polega na tym, które urządzenia w sieci podejmują decyzje dotyczące routingu. Jeden węzeł centralny jest odpowiedzialny za wszystkie decyzje dotyczące routingu w routingu scentralizowanym, podczas gdy każde urządzenie jest odpowiedzialne za decyzje dotyczące routingu w ramach protokołów rozproszonych. Protokoły scentralizowane mają wiele problemów w porównaniu z protokołami rozproszonymi, takimi jak pojedynczy punkt awarii i potencjalne przeciążenie sieci wokół węzła centralnego. Z tych powodów protokoły rozproszone są częściej używane.
