Heliocentryczne vs Geocentryczne
Nocne niebo było przedmiotem ludzkiej ciekawości od najwcześniejszych cywilizacji na Ziemi. Od Babilończyków, Egipcjan, Greków i Indusów wszyscy fascynowali się ciałami niebieskimi, a elita intelektualistów tworzyła teorie wyjaśniające cuda na niebie. Wcześniej przypisywano je bóstwom, później wyjaśnienie przybrało bardziej logiczną i naukową formę.
Jednak dopiero w okresie rozwoju Greków pojawiły się odpowiednie teorie na temat Ziemi i rotacji planet. Heliocentryczny i geocentryczny to dwa wyjaśnienia konfiguracji wszechświata, w tym Układu Słonecznego.
Model geocentryczny mówi, że Ziemia znajduje się w centrum kosmosu, a planety, słońce i księżyc oraz gwiazdy krążą wokół niej. Wczesne modele heliocentryczne traktują Słońce jako środek, a planety krążą wokół Słońca.
Więcej o Geocentric
Najbardziej dominującą teorią budowy wszechświata w starożytnym świecie był model geocentryczny. Mówi, że Ziemia znajduje się w centrum wszechświata, a każde inne ciało niebieskie obraca się wokół Ziemi.
Pochodzenie tej teorii jest oczywiste; jest to elementarna obserwacja gołym okiem ruchu obiektów na niebie. Droga obiektu na niebie wydaje się zawsze znajdować się w tym samym sąsiedztwie i wielokrotnie wznosi się ze wschodu i zachodzi od zachodu w przybliżeniu w tych samych punktach na horyzoncie. Poza tym ziemia zawsze wydaje się być nieruchoma. Dlatego najbliższy wniosek jest taki, że obiekty te krążą wokół Ziemi.
Grecy byli zdecydowanymi zwolennikami tej teorii, zwłaszcza wielcy filozofowie Arystoteles i Ptolemeusz. Po śmierci Ptolemeusza teoria przetrwała ponad 2000 lat niezakwestionowaną.
Więcej o Heliocentric
Koncepcja, że słońce znajduje się w centrum wszechświata, również pojawiła się po raz pierwszy w starożytnej Grecji. To grecki filozof Arystarch z Samos zaproponował teorię w III wieku pne, ale nie wzięto go pod uwagę ze względu na dominację arystotelesowskiego poglądu na wszechświat i brak dowodu na tę teorię w tamtym czasie.
To właśnie w epoce renesansu matematyk i duchowny katolicki Mikołaj Kopernik opracował model matematyczny wyjaśniający ruch ciał niebieskich. W jego modelu słońce znajdowało się w środku Układu Słonecznego, a planeta poruszała się wokół niego, w tym Ziemi. Uważano, że księżyc porusza się po ziemi.
To zrewolucjonizowało sposób myślenia o wszechświecie i było sprzeczne z ówczesnymi wierzeniami religijnymi. Główną cechę teorii Kopernika można podsumować następująco:
1. Ruch ciał niebieskich jest jednolity, wieczny i kolisty lub składa się z kilku okręgów.
2. Centrum kosmosu to Słońce.
3. Wokół Słońca, w kolejności Merkurego, Wenus, Ziemi i Księżyca, Marsa, Jowisza i Saturna poruszają się po swoich własnych orbitach, a gwiazdy są unieruchomione na niebie.
4. Ziemia ma trzy ruchy; dzienny obrót, roczny obrót i roczne odchylenie od osi.
5. Ruch wsteczny planet jest wyjaśniony ruchem Ziemi.
6. Odległość od Ziemi do Słońca jest niewielka w porównaniu z odległością do gwiazd.
Heliocentryczny vs Geocentryczny: jaka jest różnica między tymi dwoma modelami?
• W modelu geocentrycznym Ziemia jest uważana za środek wszechświata, a wszystkie ciała niebieskie poruszają się po niej (planety, księżyc, słońce i gwiazdy).
• W modelu heliocentrycznym słońce jest uważane za środek wszechświata, a ciała niebieskie poruszają się wokół niego.
(W trakcie rozwoju astronomii opracowano wiele teorii wszechświata geocentrycznego i wszechświata heliocentrycznego, które różnią się znacznie, szczególnie w odniesieniu do orbit, ale podstawowe zasady są takie, jak opisano powyżej)
