MPEG2 vs MPEG4
MPEG to Moving Pictures Experts Group, organizacja współpracująca z International Standards Organisation (ISO) w celu opracowania nowych standardów cyfrowego audio i wideo. Jego pierwszy standard MPEG-1 został wydany w 5 częściach w okresie od 1993 do 1999 roku. Ten standard doprowadził do powstania wszystkich nowoczesnych standardów cyfrowej kompresji audio / wideo przyjętych przez ISO. MPEG-2 i MPEG-4 to dwie główne wersje standardów MPEG.
MPEG-2
MPEG-2 został opracowany, aby przezwyciężyć wady standardu MPEG-1. MPEG-1 miał system kompresji dźwięku ograniczony do dwóch kanałów (stereo), a dla wideo z przeplotem miał ustandaryzowaną obsługę ze słabą kompresją. Ponadto posiadał tylko jeden ustandaryzowany „profil” (strumień bitów o ograniczonych parametrach), który był nieodpowiedni dla filmów o wyższej rozdzielczości. MPEG-1 mógł obsługiwać wideo 4k, ale kodowanie wideo dla wyższych rozdzielczości było trudne. Wystąpiły rozbieżności w identyfikacji sprzętu obsługującego takie kodowanie. Ponadto kolory były ograniczone tylko do przestrzeni kolorów 4: 2: 0.
MPEG-1 ewoluował do MPEG-2 dzięki sortowaniu powyższych problemów. Jedenaście części normy zostało wydanych w latach 1996-2004 i nadal są one aktualizowane. Część 8 została porzucona z powodu braku zainteresowania branżą. Standardem kompresji wideo jest H.263 i jest on określony w części 2, podczas gdy udoskonalenia audio są określone w części 3 i części 7. Część 3 definiuje specyfikację wielokanałową, a część 7 definiuje kodowanie Advance Audio. Części specyfikacji, które definiują różne aspekty, przedstawiono poniżej;
• Część 1 - Systemy: opisać synchronizację i multipleksowanie cyfrowego dźwięku i obrazu.
• Część 2 - Wideo: koder-dekoder kompresji (kodek) dla sygnałów wideo z przeplotem i bez przeplotu
• Część 3 - Audio: koder-dekoder kompresji (kodek) do percepcyjnego kodowania sygnałów mediów audio. Umożliwia to rozszerzenie wielokanałowe, a szybkości transmisji i częstotliwości próbkowania MPEG-1 Audio Layer I, II i III dźwięku MPEG-1 są również zwiększane.
• Część 4: Metodologia testowania zgodności.
• Część 5: Opisuje systemy do symulacji oprogramowania.
• Część 6: Opisuje rozszerzenia dotyczące poleceń i kontroli cyfrowych nośników pamięci (DSM-CC).
• Część 7: Zaawansowane kodowanie audio (AAC).
• Część 9: Rozszerzenie dla interfejsów czasu rzeczywistego.
• Część 10: Rozszerzenia zgodności dla poleceń i kontroli cyfrowych nośników danych (DSM-CC).
• Część 11: Zarządzanie własnością intelektualną (IPMP)
Standard MPEG-2 jest używany w metodach nadawania DVD i telewizji cyfrowej (ISDB, DVB, ATSC). Jest to podstawowy standard dla formatów wideo MOD i TOD. XDCAM jest również oparty na MPEG-2.
MPEG-4
MPEG-4 to najnowszy standard zdefiniowany przez MPEG. Zawiera funkcje MPEG-1 i MPEG-2 z nowszymi technologiami branżowymi i funkcjami, takimi jak Virtual Reality Modeling Language (VRML), renderowanie 3D, zorientowane obiektowo pliki kompozytowe i ułatwia strukturę zewnętrznego zarządzania prawami cyfrowymi. Został zainicjowany jako standard komunikacji wideo o niskiej przepływności, ale później przekształcił się w wszechstronny standard kodowania multimediów. MPEG jest wciąż rozwijającym się standardem.
MPEG-4 część 2 opisuje aspekty wizualne i stanowi podstawę zaawansowanego prostego profilu używanego przez kodeki zintegrowane z oprogramowaniem takim jak DivX, Xvid, Nero Digital i 3ivx oraz przez QuickTime 6. MPEG-4 część 10 opisuje aspekty wideo standard. Bazują na tym MPEG-4 AVC / H.264 lub zaawansowane kodowanie wideo używane w koderze x264, Nero Digital AVC i nośniki wideo HD, takie jak Blu-ray Disc. Poniżej znajduje się podsumowanie części zawartych w specyfikacji norm.
• Część 1: Systemy
• Część 2: wizualna
• Część 3: Audio
• Część 4: Testowanie zgodności
• Część 5: