Warunkowanie klasyczne a operacyjne
Warunkowanie klasyczne i instrumentalne można postrzegać jako dwie formy uczenia się asocjacyjnego (uczenia się, że dwa zdarzenia występują razem), między którymi istnieje znacząca różnica. Te dwie formy uczenia się mają swoje korzenie w psychologii behawioralnej. Ta szkoła psychologii zajmowała się zewnętrznym zachowaniem jednostek, tak jak było to obserwowalne. Kierując się tym logicznym stanowiskiem, odrzucili pomysł studiowania naukowego, ponieważ nie można go było zaobserwować. Branża ta zajmowała się również badaniami naukowymi i podkreślała znaczenie empiryzmu. Warunkowanie klasyczne i warunkowanie instrumentalne można uznać za dwa z największych wkładów w psychologię, które wyjaśniają dwa różne wymiary uczenia się. W tym artykule przyjrzyjmy się różnicom między warunkowaniem klasycznym i instrumentalnym, uzyskując lepsze zrozumienie poszczególnych teorii.
Co to jest warunkowanie klasyczne?
Warunkowanie klasyczne było teorią wprowadzoną przez Iwana Pawłowa. Jest to rodzaj uczenia się, który wyjaśnia, że niektóre procesy uczenia się mogą być reakcjami mimowolnymi, emocjonalnymi i fizjologicznymi. W czasie, gdy Pawłow wprowadził warunkowanie klasyczne, pracował nad innymi badaniami. Zauważył, że pies, którego użył do eksperymentu, zaczął ślinić się nie tylko po podaniu jedzenia, ale nawet po usłyszeniu jego kroków. To właśnie ten incydent wpłynął na Pawłowa do zbadania koncepcji uczenia się. Przeprowadził eksperyment z zamiarem zrozumienia tej koncepcji. W tym celu użył psa i zaopatrzył go w mączkę mięsną, za każdym razem, gdy psu podawano jedzenie, a nawet na sam widok czy zapach, jego pies zaczynał ślinić się. Można to zrozumieć w następujący sposób.
Nieuwarunkowane bodźce (proszek mięsny) → Bezwarunkowa odpowiedź (ślinienie)
Następnie zagrał w dzwonek, aby sprawdzić, czy pies się ślini, ale tak się nie stało.
Neutralne bodźce (dzwonek) → brak odpowiedzi (brak śliny)
Następnie zadzwonił w dzwonek i podał mu mielony proszek, który spowodował ślinienie się psa.
Nieuwarunkowane bodźce (proszek mięsny) + Neutralne bodźce (dzwonek) → Nieuwarunkowana odpowiedź (ślinienie)
Po dłuższym czasie tej procedury zdał sobie sprawę, że pies ślinił się za każdym razem, gdy dzwonił dzwonek, nawet jeśli nie podano mu jedzenia.
Warunkowe bodźce (dzwonek) → warunkowa odpowiedź (ślinienie)
W eksperymencie Pavlov podkreślił, że bodźce neutralne można przekształcić w bodźce warunkowe, wywołując reakcję warunkową.
Nawet w życiu codziennym, klasyczne warunkowanie jest widoczne w każdym z nas. Wyobraź sobie sytuację, w której partner mówi „musimy porozmawiać”. Słysząc te słowa, czujemy się zaniepokojeni i zaniepokojeni. Istnieje wiele innych przypadków, w których warunkowanie klasyczne ma zastosowanie do prawdziwego życia, takich jak dzwonek szkolny, alarm przeciwpożarowy itp. Jest to również wykorzystywane w terapiach, takich jak terapia awersyjna stosowana u alkoholików, powodzie i systematyczne odczulanie stosowane w przypadku fobii, itp. natura warunkowania klasycznego.
Ivan Pavlov
Co to jest warunkowanie operacyjne?
To amerykański psycholog B. F Skinner opracował warunkowanie operacyjne. Uważał, że zachowanie jest podtrzymywane przez wzmocnienie i nagrody, a nie przez wolną wolę. Słynął z pudełka Skinnera i maszyny do nauczania. Wymagało to uwarunkowania dobrowolnego, dającego się kontrolować zachowania, a nie automatycznych reakcji fizjologicznych, jak w przypadku warunkowania klasycznego. W warunkowaniu instrumentalnym działania są związane z konsekwencjami przez organizm. Działania, które są wzmacniane, ulegają wzmocnieniu, a działania karane są osłabiane. Wprowadził dwa rodzaje wzmocnień; Pozytywne wzmocnienie i Negatywne wzmocnienie.
W pozytywnym wzmocnieniu jednostce prezentowane są przyjemne bodźce, które powodują wzrost zachowania. Przykładem może być podarowanie uczniowi czekolady za dobre zachowanie. Negatywne wzmocnienie to brak nieprzyjemnych bodźców. Na przykład, wczesne ukończenie zadania szkolnego, a nie w ostatniej chwili, usuwa napięcie, które odczuwa uczeń. W obu przypadkach wzmocnienie działa w kierunku zwiększenia określonego zachowania, które jest uważane za dobre.
Skinner mówił także o dwóch rodzajach kar, które osłabiają określone zachowanie. Są to kara pozytywna i kara negatywna
Kara pozytywna polega na dodaniu czegoś nieprzyjemnego, np. Zapłacenia grzywny, natomiast kara negatywna polega na usunięciu czegoś przyjemnego, np. Ograniczenia godzin spędzanych w czasie wolnym. To podkreśla, że warunkowanie klasyczne i warunkowanie instrumentalne różnią się od siebie.
B. F Skinner
Jaka jest różnica między warunkowaniem klasycznym a operacyjnym?
• Pochodzenie:
• Warunkowanie klasyczne i instrumentalne wywodzi się z psychologii behawioralnej.
• Założyciele:
• Warunkowanie klasyczne zostało opracowane przez Iwana Pawłowa.
• Warunkowanie operacyjne zostało opracowane przez BF Skinnera.
• Teoria:
• Warunkowanie klasyczne podkreśla, że bodźce neutralne można przekształcić w bodźce warunkowe, wywołując reakcję warunkową.
• Warunkowanie operacyjne obejmuje warunkowanie dobrowolnego, kontrolowanego zachowania.
• Związek między zachowaniem a wynikami:
• W warunkowaniu klasycznym skojarzenia nie można kontrolować.
• W warunkowaniu instrumentalnym uczy się związku między zachowaniem a wynikami.
• Odpowiedź:
• Odpowiedź w warunkowaniu klasycznym jest automatyczna i mimowolna.
• W warunkowaniu instrumentalnym odpowiedź jest dobrowolna.
Zdjęcia dzięki uprzejmości:
- Ivan Pavlov przez Wikicommons (domena publiczna)
- BF Skinner autorstwa Silly rabbit (CC BY 3.0)
