Kluczowa różnica - normalny i anomalny efekt Zeemana
W 1896 roku holenderscy fizycy Pieter Zeeman zaobserwowali rozszczepianie się linii widmowych emitowanych przez atomy w chlorku sodu, gdy był on utrzymywany w silnym polu magnetycznym. Najprostsza forma tego zjawiska została wprowadzona jako normalny efekt Zeemana. Efekt został dobrze zrozumiany później, po wprowadzeniu teorii elektronu opracowanej przez HA Lorentza. Anomalny efekt Zeemana został odkryty później, wraz z odkryciem spinu elektronu w 1925 roku. Rozszczepienie linii widmowej emitowanej przez atomy umieszczone w polu magnetycznym nazywane jest ogólnie efektem Zeemana. W normalnym efekcie Zeemana linia jest podzielona na trzy linie, podczas gdy w anomalnym efekcie Zeemana rozszczepienie jest bardziej złożone. To jest kluczowa różnica między normalnym a anomalnym efektem Zeemana.
ZAWARTOŚĆ
1. Omówienie i kluczowa różnica
2. Czym jest normalny efekt Zeemana
3. Czym jest nietypowy efekt Zeemana
4. Porównanie bezpośrednie - normalny i anomalny efekt Zeemana w formie tabelarycznej
5. Podsumowanie
Co to jest normalny efekt Zeemana?
Normalny efekt Zeemana to zjawisko wyjaśniające rozszczepienie linii widmowej na trzy składowe w polu magnetycznym obserwowane w kierunku prostopadłym do przyłożonego pola magnetycznego. Efekt ten tłumaczy się podstawami fizyki klasycznej. W normalnym efekcie Zeemana bierze się pod uwagę tylko orbitalny moment pędu. Moment pędu w tym przypadku wynosi zero. Normalny efekt Zeemana jest ważny tylko dla przejść między stanami singletowymi w atomach. Elementy, które dają normalny efekt Zeemana, to He, Zn, Cd, Hg itp.
Co to jest Anomalny Efekt Zeemana?
Anomalny efekt Zeemana to zjawisko wyjaśniające rozszczepienie linii widmowej na cztery lub więcej składowych pola magnetycznego, patrząc w kierunku prostopadłym do pola magnetycznego. Ten efekt jest bardziej złożony w przeciwieństwie do zwykłego efektu Zeemana; zatem można to wyjaśnić na podstawie mechaniki kwantowej. Atomy ze spinowym momentem pędu wykazują anomalny efekt Zeemana. Na, Cr itp. Są pierwiastkowymi źródłami, które wykazują ten efekt.
Rysunek 01: Normalny i anomalny efekt Zeemana
Jaka jest różnica między normalnym a anomalnym efektem Zeemana?
Porównaj środek artykułu przed tabelą
Normalny vs anomalny efekt Zeemana |
|
| Podział widmowej linii atomu na trzy linie w polu magnetycznym nazywa się normalnym efektem Zeemana. | Rozszczepienie widmowej linii atomu na cztery lub więcej linii w polu magnetycznym nazywa się anomalnym efektem Zeemana. |
| Podstawa | |
| Wyjaśnia to podstawa fizyki klasycznej. | Jest to rozumiane przez podstawy mechaniki kwantowej. |
| Moment magnetyczny | |
| Moment magnetyczny wynika z orbitalnego momentu pędu. | Moment magnetyczny wynika zarówno z orbitalnego, jak i niezerowego pędu kątowego |
| Elementy | |
| Wapń, miedź, cynk i kadm to niektóre pierwiastki, które wykazują ten efekt. | Sód i chrom to dwa pierwiastki, które wykazują ten efekt. |
Podsumowanie - efekt normalnego kontra anomalnego Zeemana
Normalny efekt Zeemana i anomalny efekt Zeemana to dwa zjawiska wyjaśniające, dlaczego linie widmowe atomów są rozszczepiane w polu magnetycznym. Efekt Zeemana został po raz pierwszy wprowadzony przez Pietera Zeemana w 1896 r. Normalny efekt Zeemana jest spowodowany jedynie orbitalnym momentem pędu, który dzieli linię widmową na trzy linie. Anomalny efekt Zeemana jest spowodowany niezerowym spinowym momentem pędu, tworzącym cztery lub więcej linii widmowych. Stąd można wywnioskować, że anomalny efekt Zeemana jest w rzeczywistości normalnym efektem Zeemana z dodatkiem spinu osobliwego momentu, oprócz orbitalnego momentu pędu. Dlatego istnieje tylko niewielka różnica między normalnym a anomalnym efektem Zeemana.
Pobierz wersję PDF trybu Normalny kontra Anomalny Efekt Zeemana
Możesz pobrać wersję PDF tego artykułu i używać jej w trybie offline, zgodnie z notą cytowania. Pobierz wersję PDF tutaj Różnica między normalnym a anomalnym efektem Zeemana.
